«Махаббат пен бос кеңістік арасында» — менің клиенттерім өздерін осылай сипаттайды.

Біз бірге таңғы ас ішеміз, бірақ шын мәнінде біз баяғыда бірге емеспіз.
Дүкеннен не алу керектігі жайлы екі ауыз сөз — және құлақ тұндыратын тыныштық.
Ол телефоннан жаңалықтарды ақтарады, мен шанышқымен жұмыртқаны түртемін.
Кейде маған былай көрінеді: егер дәл қазір жоғалып кетсем, ол тек үстелдегі бос кесе арқылы ғана байқар еді.

Кешке біз бір төсекке жатамыз, бірақ арамыздағы жиырма сантиметр — тұңғиыққа айналған.
Кейде иығына қолымды тигізгім келеді… бірақ ол теріс қарап жатады. Мен де артымды беріп, көз жасымды көрсетпеймін.

Мен екі қорқыныштың арасында өмір сүремін: кетіп, кейін өкіну немесе қалып, түбегейлі өзімді жоғалту.
Тіпті жұмыста отырғанда ойлаймын: «Мүмкін ол жай ғана шаршаған шығар? Бәлкім, бұл өтетін шығар? Әлде біз бәрін жоғалттық па?»

Онымен сөйлесуге тырыстым. Ұзақ ойланып, сөз таңдап, сәтін күттім…
Бірақ әңгімелеріміз үзіліп, кінә тағумен, бір-бірімізден қорғанумен аяқталды. Содан кейін тек ауырлай түсті.

Ең жаманы — балалардың суықтықты байқай бастауы.
«Мама, неге сендер әкеммен бұрынғыдай күле бермейсіңдер?» — деп сұрайды ұлым. Мен күліп: «Бәрі жақсы» деймін, ал ішімде ұят пен ауырсыну қысады.

Және күн сайын бір сұрақ жанымды кеміреді:
«Бізді құтқаруға мүмкіндік бар ма, әлде жіберетін уақыт келді ме?»
Бұл сұрақтан қашып құтыла алмайсың.

Ол таңертең де, кешкі ас үстінде де, жұмыста да келеді… және тіпті түсіңде де қалады.

Ал әрі қарай сіз осы сұраққа қалай болжамдар мен жан ауыртқан әңгімесіз шынайы жауап алуға болатынын білесіз.